ابر آمد و باز بر سر سبزه گريست
بی باده ارغوان نمی بايد زيست
اين سبزه که امروز تماشاگه ماست
تا سبزه خاک ما تماشاگه کيست
در مورد خانه پدر
- « قا ئینی »
- عکسی که در ابتدای وبلاگ ما میبینید مادر مهربانمان است . اولين معلم عشق ، محبت بی چشمداشت و فداکاری ، شور و نشاطش به ما اميد ميدهد و برق چشمانش توان بودنمان را زياد ميکند . همه خانواده و دوستان زير سايه پر مهر ايشان که در سن هشتاد وپنج سالگی هستند ، از اين لطف خدا بهره ميگيريم
2 comments:
خدا كنه از خاك ما سبزه اي سبز بشه
گريستن ابر بر آن پيشكش
كاش امروز كه فرصتي است به نحوي زندگي كنم تا فردا كه نيستم يادگارم در نزد عزيزانم نيك باشد
Post a Comment