Tuesday, September 18, 2007

نغمه

اتاق محقرت را ترك كن ساز خود را بردار و به دامنه دشتهاي سبزرنگ بيا در گوشه دنجي بنشين و فارغ از آدم وآدميان بنواز بگذار دنيا به
هركجا كه مي خواهد برود
آخر نيلوفران آبي در انتظار شنيدن نغمه های تو هستند

10 comments:

Anonymous said...

صداي سازت را مي شناسم .نغمه زيبايي كه در به روي روزهاي بچگي ام در بازارهايت به ياد دارم .هميشه آواي سازت را دوست دارم كه برايم دنيايي خاطره پاك هستي

Anonymous said...

من هرگاه موسقی بلوچی با تم قیچکهایشان را می شنوم که از عشق ودوست داشتن باصدای سوز بادهای کویری وشنهای پراکنده در هوا وکپر های باصفای سیاه زنده باد بلوچستان با مردمان خون گرم وصمیمیش

Anonymous said...

درود بر بلوچ و بلو چستان که انقدر با معرفت و با غیرتند

Anonymous said...

به امید نغمه های والا

Anonymous said...

سلام
موسیقی راز است
با موسیقی می شود معنویت را تجربه کرد موسیقی ریشه در آسمان دارد
سماع و پایکوبی عارفان بزرگ در اثر موسیقی حکایت دیگری است
که از تفسیر من وتو خارج است
ارادتمند هرانک

Anonymous said...

سلام
موسیقی،دلم را رسوا می کند...
و رازش را بر ملا...
طاعات شما هم قبول:)

Anonymous said...

موسیقی بخصوص موسیقی محلی بی نظیر است

Anonymous said...

SALAM VA DROOD BE MARDOM PAK SEFAT
SISTAN VA BALOCHESTAN AZZIZ.

Anonymous said...

رباب و قیچک از سازهای خوشنوای ایرانی در بلوچستان بیشتر استفاده می شوندحزنی که در صدای قیچک هست بیانگر رنجها یی ست که با مردم این خطه چنان در آمیخته که ذاتی آن شده است.یکی از رنجهای این مردم بیسوادی ست بیشترین در صد بیسوادی در استانهای ایران مربوط به این استان است
چه صبورند مردم این خطه

Anonymous said...

موسیقی دردهای انسان و خوشی های او را بیان میکند